Prawdziwa historia Melody

Siadam wieczorem na kanapie, otwieram książkę i „połykam” od razu pięćdziesiąt stronic. Jeżeli taka sytuacja się zdarzy, oznacza to, że książka bardzo mi przypadła do gustu. To opisane powyżej zjawisko, miało miejsce wczoraj z książką Lisy Jewell „Prawdziwa historia Melody Browne”. Mam wrażenie, że jest to zwykła a zarazem niezwykła powieść. Dałam się najpierw zwieść pozom okładki. Z przodu szary kontur kobiety, który zdawał się zapowiadać kolejną babską powieść. Streszczenie z tyłu zaintrygowało mnie jednak na tyle, że postanowiłam pożyczyć tą książkę.

Gdy Melody Browne miała dziewięć lat, w pożarze straciła dom, a wraz z nim wszystkie zabawki, zdjęcia i pamiątki. Ogień, zniszczył także jej wspomnienia – Melody nie pamięta niczego do dnia swoich dziewiątych urodzin. Teraz ma trzydzieści trzy lata i mieszka ze swoim siedemnastoletnim synem w Londynie. Nie odwiedza rodziców, odkąd opuściła dom w wieku piętnastu lat. Pewnego dnia zdarza się coś niezwykłego. W trakcie seansu hipnotyzerskiego na scenie traci przytomność – a kiedy dochodzi do siebie zaczyna jednocześnie odzyskiwać pamięć. Początkowo te wspomnienia nic dla jej nie znaczą, ale powoli, dzień po dniu, składa po kawałku prawdziwą wersję wydarzeń ze swojego dzieciństwa. Wspomnienia okazują się gorzko-słodkie. Każda przypomniana postać, jest dla Melody tajemnicą. Kobieta stara się znaleźć odpowieć na pytania dotyczące jej przeszłości.

Powieść napisana jest prostym językiem. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, co w cale nie oznacza banalnej opowieści. Lisa Jewell napisała wzruszającą powieść o trudnym dzieciństwie mądrej a jednocześnie bardzo zagubionej dziewczynki. Czytając tą książkę, nie sposób pozostać obojętnym na los małej Melody. 

Seks w wielkim mieście

Serial opowiada o życiowych perypetiach czterech przyjaciółek z Nowego Jorku. Mają po trzydzieści kilka lat, są wolne, niezależne, mają satysfakcjonujące prace, modnie i stylowo się ubierają. Kochają siebie nawzajem i lubią spędzać czas w swoim towarzystwie. Wszystkie szukają mężczyzny idealnego. Jednak cały urok serialu polega na tym, że dziewczyny, chociaż bardzo  się przyjaźnią mają bardzo różne charaktery oraz życiowe priorytety.
Miranda jest prawniczką odnoszącą sukcesy w pracy. Jej kariera zawodowa bardzo dobrze się rozwija. Miranda, gdy trzeba, potrafi być złośnicą. Do życia i mężczyzn podchodzi z rezerwą i cynizmem. Choć w jej życiu pojawiają się różni partnerzy, to jeden co jakiś czas pojawia się niczym bumerang – Steve. On i miranda dwa razy byli parą. Za drugim razem nawet ze sobą mieszkali. Nie wyszło. Pozostali jednak przyjaciółmi, którym raz na jakiś czas zdarza się chodzić ze sobą do łóżka. Pewnego razu Miranda zachodzi  w ciążę ze Stevem. Rodzi się Brady a jego rodzice układają sobie życie w nowych związkach. Podczas pierwszych urodzin chłopca, Miranda i Steve wyznają sobie miłość. Wszystko kończy się ślubem i przeprowadzką do domu na Brooklyn.
Charlotte zajmuje się sztuką i pracuje w muzeum. Jest fanką Elizabeth Taylor. Ma swoje ideały. Wierzy i czeka na miłość swojego życia. Pewnego wieczora, będąc na imprezie ze swoimi przyjaciółkami, postanawia że nim minie rok wyjdzie za mąż. Konsekwentnie realizuje swoje postanowienie, szukając odpowiedniego kandydata. Pewnego razu Charlotte przebiegając przez ulice, upada przed kołami jadącej taksówki. Wysiada z niej Trey aby pomóc kobiecie się podnieść. Patrzą sobie w oczy i niedługo potem Charlotte ogłasza przyjaciółką, że wychodzi za mąż. Trey jest atrakcyjnym kardiologiem, ma duże mieszkanie i dom na  wsi. Wydaje się być wymarzoną partią. Charlotte marzyła o dziecku. Po długim okresie nieudanych prób spłodzenia potomka, Trey kupuje swojej żonie bobasa z kartonu. To załamuje Charlotte. Mężczyzna rozumiejąc swój błąd  wyprowadza się z domu. Podczas rozwodu Charlotte reprezentuje prawnik Harry.  Po zakończeniu sprawy nie przestali się z sobą spotykać. Początkowo chodziło jedynie o seks lecz po pewnym czasie Charlotte i Harry stworzyli udany związek. Zaowocowało to ślubem i adopcją małej dziewczynki z Chin. Kilka lat później spełnia się wielkie marzenie kobiety i zachodzi w upragnioną ciążę.
Samantha prowadzi własną agencję PR. Jest najstarsza z głównych bohaterek, ale też najbardziej odważna i otwarta. Nigdy nie wstydziła się swojej seksualności. Naturalnie, jest też fanką związków na jedną noc. Kochała i kocha seks w każdej odmianie i w każdych ilościach. Jest szczera i otwarta do bólu. Używa też częściej przekleństw, albo słów wulgarnych, od reszty przyjaciółek. Jej zachowanie nieraz drażni pozostałe dziewczyny, starają się jednak tolerować i nie komentować  jej swawolnych poczynań. Któregoś wieczoru Samantha poznaje Smitha – kernera i wschodzącą gwiazdę kina. Ich spotkania szybko przeistaczają się w związek. Sporo młodszy chłopak wspiera Samanthę, gdy wykryto u niej raka piersi. Samantha obiecuje Smithowi, że pomoże mu w jego aktorskiej karierze. Przeprowadzają się do Los Angeles.
Carrie  jest felietonistką  gazety "New York Star". Jej kolumna to "Sex and the City". To głównie wokół jej życia toczył się serial - każdy odcinek wkomponowany jest w jej serialowy felieton. Jest romantyczką i ma obsesję na punkcie pięknych, markowych butów. Carrie ma na swoim koncie kilka bardziej lub mniej poważnych związków. W jej życiu pojawia się projektant mebli – Aidan,  pisarz Jack, rosyjski artysta Alexandr, z którym Carrie przez pewien czas mieszka w Paryżu. Wydaje się jednaj, że to John „Mr Big” jest jej największą miłością.  Mieli burzliwe rozstanie lecz gdy najgorsze emocje opadły, zaczają spotykać się na nowo jako przyjaciele. Ich relacje są bardzo zawiłe.  Raz się przyjaźnią,  raz sypiają ze sobą. Między nimi z jednej strony iskrzy ale ciągle się mijają w ferworze zdarzeń. Happy end następuje, gdy po telefonicznej rozmowie z przygnębioną i osamotnioną Carrie koleżanki proponują Bigowi, by pojechał po nią do Paryża. Na nowojorski Manhattan wracają już jako szczęśliwa para.
Stanford jest przyjacielem Carrie. Antonio przyjaźni się z Charlotte. Stanford pochodzi z arystokratycznej i bogatej rodziny. Ma on też poczucie stylu i humoru. Antonio jest stylistą. Pomaga Charlotte  w wyborze jej sukni ślubnej. Obydwaj panowie są gejami. Pewnego razu przyjaciółki aranżują ich spotkanie. Chcą aby obydwaj panowie się poznali. Nie przypadają jednak sobie do gustu. Wzajemnie się nie znoszą, jeden drugiemu nie szczędzi złośliwych uwag. Z czasem jednak i ich relacje ulegają zmianie. Nienawiść przeradza się w uczucie, które doprowadza panów do zawarcia związku małżeńskiego.
Czy w „Seksie w wielkim mieście” jest dużo seksu? Jest, ale pokazanego w sposób subtelny bez niepotrzebnej wulgarności. Bardziej mogą być irytujące rozmowy dziewczyn. Gdy się spotykają, nie szczędzą sobie pikantnych sekretów ze swojego intymnego życia. Nawzajem zwierzają się sobie ze wszystkiego. Kolejną irytującą rzeczą, jest to że panie zbyt często zmieniają partnerów. Wszystko tam się dzieje bardzo szybko. Nowo poznany mężczyzna szybko pojawia się w sercu i w sypialni. Później przychodzi rozstanie przeżywane bardziej lub mniej. Niedługo potem pojawia się kolejny facet, Który jest balastem na tęsknotę i samotność.  Jednym słowem bohaterki, mieszkanki Manhattanu, mogą wydawać się zbyt rozwiązłe.
Może właśnie to jest urokiem serialu. Można uważać go głupkowaty i infantylny. Inną możliwością jest dobra zabawa przy oglądaniu miłosnych perypetii  czterech przyjaciółek z wielkiego miasta. Mi pasuje ta druga opcja.

Festiwal u OziOko

Stała pośrodku dżungli. Nie wiedziała, z jakiego powodu, ale bardzo czekała na rzęsisty, tropikalny deszcz. Podobała się jej soczysta zieleń, która zewsząd ją otaczała. Powietrze było rześkie jak po burzy. Korony drzew tworzyły wysoko w górze zielony sufit. Przez jego dziury wpadały smugi światła. Ruszyła przed siebie wąską ścieżką, uważając na to żeby nie potknąć się o korzeń, nie zaplątać w jakieś pędy albo nie wdepnąć w pełzające zwierze, których w dżungli przecież pełno.

Po pięciu minutach spokojnego marszu i podziwianiu pięknej, dzikiej przyrody, dziewczyna dotarła na otwartą przestrzeń. Jej oczom ukazała się szeroka skarpa o lekkim wzniesieniu, która okazała się być polem uprawnym. Na samej górze stały trzy osoby – starszy mężczyzna i dwóch nastoletnich chłopców. Mężczyzna był Chińczykiem, miał na sobie lniane ubranie a na głowie brązowy kapelusz w kształcie stożka. Na plecach miał założony wiklinowy kosz niewiele mniejszy od niego samego. Chłopcy byli w jednakowych spodniach rybaczkach. Jeden z nich miał na sobie biały podkoszulek. Zbierali kolby kukurydzy i wkładali je do kosza, który wyglądał na plecach mężczyzny jak podróżny plecak. Ruszyła w ich stronę. Zauważyli ją dopiero, gdy była na tyle blisko, żeby się odezwać.

- Dzień dobry – powiedziała się do nieznajomych. - Czy panowie może wiedzą gdzie mieszka OziOko ?

Starszy Chińczyk spojrzał na nią przyjaźnie i rzekł:

- Widzisz tą górę, – wskazał ruchem ręki na wzniesienie majaczące się w oddali, – kiedy tam dotrzesz zobaczysz jeszcze jedną a na niej willę OziOko.

- Jak się tam dostanę? Cały dzień marszu… - oceniła odległość patrząc na wzniesienie, które spowijała mgła.

- Jakieś trzydzieści minut – stwierdził chłopak bez koszulki, poczym dodał - mam coś dla ciebie.

Z kieszeni spodni wyciągną biała kopertę, którą wręczył jej z uśmiechem. Na kopercie widniał napis „zaproszenie” wykonany ozdobną czcionką. Dziewczyna zajrzała do środka i znalazła karteczkę wypisaną na swoje imię i nazwisko. Była to wejściówka na słynny, coroczny bal w rezydencji OziOko. Impreza odbyć się miała za półtorej godziny. Wypadałoby zdążyć na czas – pomyślała. Właśnie wtedy usłyszała dziwny odgłos, który stawał się coraz bardziej wyraźniejszy. Przypominało jej to…

Odwróciła się i zobaczyła w odległości mniej więcej dwustu metrów czarną wielką pumę pędzącą w ich stronę. Niewiele myśląc zapytała Chińczyka czy może wskoczyć do jego kosza. Stary kiwną głową, że się zgadza a któryś z chłopców podsadził ją i weszła do kosza. W środku było duszno. Skuliła się i zamknęła oczy. Odgłos biegnącego zwierzęcia ucichł a w jego miejsce pojawił się pisk kół samochodowych, ostre hamowanie.

***

Otworzyła oczy. Leżała w czystej pościeli w mieszkaniu na przedmieściach Warszawy a obok spał jej Mężczyzna. Była druga w nocy. Wynikało z tego, że spała jakąś godzinę. Wcześniej rozmawiali przytuleni do siebie, jeszcze wcześniej się kochali.

Po cichu, żeby nie budzić Mężczyzny, wstała z łóżka, wzięła cienki koc złożony na pufie i poszła na balkon. To był jej częsty letni rytuał, który trwał godzinkę lub dwie. Przykryta kocem patrzyła na panoramę miasta. W oddani, widać było światła latarń i mrugania reflektorów przejeżdżających samochodów. W niektórych oknach domów paliło się światło.

OziOko… Co to za imię, co to za pseudonim? Nie potrafiła sobie przypomnieć, co miała na sobie biegając po dżungli i wskakując do kosza jakiegoś Chińczyka. Czy wypadało w tym iść na bal, tego nie wiedziała.

            ***

Trzy dni później, w sobotę, była liga mistrzów. Mężczyzna zaprosił do domu dwóch swoich kolegów, by obejrzeć wspólnie mecz. Wraz z nimi miały przyjść ich żony i tym samym przyjaciółki Leny, ale jedną zatrzymała w domu grypa dziecka, druga zaś, korzystając z nieobecności męża, w spokoju uczyła się do kolokwium. Mając wieczór tylko dla siebie, postanowiła zamknąć się w sypialni z białą herbatą i z powieścią, którą dwa dni temu podrzuciła jej przyjaciółka (ta, co nie przyszła, bo dziecko chore).

„…Nowikowie ucieszyli się bardzo, gdy po czterech godzinach jazdy znaleźli się pod domem swoich przyjaciół na Mazurach. Duży dom otaczał wspaniały ogród. Ich córeczki wybiegły z auta i od razu dołączyły do zabawy na trawie z dziećmi właścicieli domu, z którymi się dobrze znały.  Gdy ich rodzice wysiedli samochodu poczuli zapach sosny, żywicy, dymu z ogniska. Spodobało im się tutaj, z dala od rozpędzonego zgiełku miasta. Wszędzie było tak spokojnie, tak zielono…”

Po przeczytaniu tego akapitu, dziewczyna wróciła myślami do tego, co przyśniło jej się kilka nocy temu. Jej senna kraina była również przepełniona zielenią. A ten OziOko to na pewno był, (jeśli już) jakimś indiańskim szamanem z wielkim pióropuszem na głowie. Ta pożal się Boże willa, phi. Pewnie namiot, w którym zmieszczą się tylko trzy osoby, ściśnięte niczym korniszony w słoiku.  Z tą myślą, nie doczytawszy nawet do końca pierwszego rozdziału, dziewczyna zasnęła.

            ***

Patrzyła na wielką rezydencję, kiedy za plecami usłyszała męski głos.

- Pani Lena Kwiecień?

Obróciła się i zobaczyła obok siebie w średnim wieku mężczyznę o miłej aparycji. Miał na sobie elegancki frak. Uśmiechnęła się do niego i przytaknęła.

- W takim razie jestem do pani dyspozycji – powiedział i położywszy dłoń na jej ramieniu poprowadził ją na tyły domu do wielkiego ogrodu.

Na początku wydawało się Lence, że trafiła w objęcia wielkiego chaosu. Przystanęła i dobrą minutę stała w konsternacji próbując zrozumieć to, co widzi. A widziała kobiety, kobiety świata. Wszystkich narodowości, nacji, kolorów skóry, religii. Do jej uszu dolatywał galimatias złożony z wielu języków. Było kolorowo, gwarno i wesoło.

Po kilku minutach przyglądania się Lena zaczęła rozumieć, gdzie się znalazła. Był to festiwal kultur i tradycji. Kobiety z całego świata prezentowały tam swoje pasje, zainteresowania. Dziewczyna właśnie konsumowała makaron ryżowy, który zakupiła na jednym ze stoisk, kiedy podeszła do niej Gejsza i zagaiła rozmowę.

- Pierwszy raz tutaj?

- Tak.

- No, no nieźle. Za pierwszym razem będziesz na audiencji. Ja tu jestem szósty raz i nic – powiedziała wesoło Gejsza.

- Na jakiej audiencji i u kogo?

- W rzeczy samej u OziOko. Wiem, że pójdziesz do tego przybytku- wskazała ręką na pałac – bo przyprowadził cię kamerdyner.

- No dobrze. A czego ten cały OziOko chce ode mnie.

- Kochana, to festiwal próżności. Będziesz wiedziała co powiedzieć. – Gejsza zaczęła się śmiać a gdy już przestała wskazała na kubek, który trzymała w dłoni i dodała rozbawiona – Przepraszam cię. To przez ten poncz.  W tamtym roku OziOko wybrał moją znajomą. Zazdroszczę jej. Mogłabym pochwalić się moim pięknym śpiewem..

Rozrywkowa Gejsza zamyśliła się i odeszła.

Lena ponad godzinę kręciła się po ogrodzie. Podziwiała przeróżne rękodzieła, słuchała muzyki i śpiewów, poznawała nowe, dotąd nieznane smaki i potrawy. Zaczynało jej się bardzo podobać w tej zaczarowanej krainie zdominowanej przez kobiety. Gdy stała przy stoisku trzech Finek (babki, matki i córki), które robiły bardzo ciepłe swetry, skarpety i rękawiczki, ktoś chwycił ją za ramie. Odwróciła się i zobaczyła kamerdynera, tego samego który przyprowadził ją do ogrodu.

- Już czas iść – rzekł – pan OziOko prosi.

Chwyciła go jak przedtem pod ramię i razem pomaszerowali w stronę ogromnej willi. Dziewczyna nie wiedziała, czego się spodziewać. Była trochę zaniepokojona ale też intrygowało ją co i kogo spotka w tym wielkim domu, do którego waśnie zmierzała.

Weszli do ogromnego okrągłego holu, na środku którego stał duży model kuli ziemskiej. Potem skierowali się na prawo i przez wysokie drzwi weszli do przytulnego pokoju.

Zza niskim stołem na puchatych poduchach siedziały trzy kobiety. Pierwsza, Eskimoska, była mała i wydawała się być szarą nieśmiałą myszką. Miała długie popielate włosy i śmiesznie mrużyła oczy.  Drugą kobietą była obfitych kształtów Peruwianka.  Była też atletycznie zbudowana Australijka. Lena Polka przedstawiła się kobietą i zasiadła przy nich. Chwilę potem otworzyły się drzwi i starsza pani w uniformie gospodyni. Przyniosła na tacy wielką wazę, z której wydobywał się wspaniały aromat. Kiedy kobieta użyczywszy im smacznego wyszła z pokoju, po kolei napełniły swoje miski.  Dziewczyny były zachwycone zupą-kremem z małymi grzankami.

Dwadzieścia minut później otworzyły się wielkie drzwi w drugim końcu pokoju i pojawił się on – OziOko. Intuicyjnie wiedziałyśmy, że to on. Był czarnoskórym mężczyzną po trzydziestce. Miał na sobie jasne dżinsy i koszule w drobną kratkę. Był przystojnym facetem z pięknym uśmiechem.  Podszedł do swoich gości przywitał się.

Pół godziny miło rozmawiali o różnych sprawach popijając chłodną lemoniadę.  W pewnej chwili gospodarz wskazał na Eskimoskę. Ta wiedząc, co to oznacza wstała i zaczęła mówić:

- Mam dwadzieścia cztery lata i dwoje dzieci. Od dziesięciu lat jestem jedyną akuszerką w mojej wiosce. Nikt mnie nie instruował, co robić, gdy odbierałam pierwszy poród, to było takie instynktowne.  Jestem kobietą i jestem z siebie dumna! Marzy mi się wyprawa do Paryża – skończywszy opowiadać dziewczyna osiadła.

Była z siebie dumna. Lena pomyślała, że robi piękną rzecz i ma prawo być z siebie zadowolona.  Jako druga wystąpiła Peruwianka.

- Mam trzydzieści osiem lat. Mam umiłowanie do kolorów. Robię barwne pledy i poncho a kiedy mam czas ta wieczorami tworze kolczyki z wełny. Poza tym umiem czytać i pisać listy. Urodziłam i wychowałam czwórkę dzieci, z czego jestem dumna. Jestem kobietą.

Ani Eskimoska ani Peruwianka nie wspomniała o swoim mężu, eksmężu czy chociażby o ojcu swoich dzieci. Lena zastanawiała się, dlaczego. A może tu po prostu wypadało skupić się tylko na sobie. W końcu to festiwal kobiet i ich próżności, czego dowodem miał być wywód Australijskiej fitness.

- Mam dopiero dziewiętnaście lat a już coś w życiu osiągnęłam. Prawo jazdy zdałam za pierwszym razem a siostra dopiero zdała za trzecim. Cztery razy w tygodniu trenuję na siłowni i mam fantastycznie ciało i super płaski brzuch.  Mój dziadek ma bajkowy jacht, na którym w lecie robię fajne party.  Nie muszę dodawać, że nieźle sobie radzę z czytaniem – puściła w tym momencie oczko do Peruwianki – a o dziecku ewentualnie pomyślę dopiero za lat dwadzieścia, kiedy będę już starszą panią w bamboszach i z fałdkami w wokół bioder.

Przyszedł czas na Polskę. Lena wstała i po krótkim namyśle zaczęła mówić:

- Mam dwadzieścia dziewięć lat i mieszkam z moim ukochanym mężczyzną. O dziecku pomyślę za kilka lat, kiedy już będę mieć dwunasto arową działkę i wybudowany na niej wspaniały dom. Nie wyobrażam sobie życia bez kolczyków, siedmiu buteleczek perfum w szufladzie, komedii romantycznych, wakacji spędzanych nad morzem oraz kilku potraw kulinarnych.  Jakiś czas temu przechadzałam się po dżungli na boso w krótkich szortach. Mam bardzo brudne stopy. Tylko tyle! Przecież mogło mnie coś ugryźć, ukąsić, uszczypnąć albo ukuć. Nic takiego się nie wydarzyło. Warszawianka szła przez dziką dżunglę bosą stopą i z podniesioną głową. Jestem dumną z siebie kobietą- pękająca z dumy Warszawianka usiadła na swoim miejscu.

- A ja jestem dumny ze wszystkich kobiet na świecie. Podziwiam ich zdolności, pasje, piękne życie, w którym są wspaniałe plany i marzenia. Kobiety powinny o nich mówić i nie bać się chwalić swoimi choćby niewielkimi sukcesami – rzekł OziOko, wstał i zaczął bić brawo.

Lena zamknęła oczy i wsłuchiwała się w muzykę, która dochodziła z ogrodu przez uchylone okno.

***

W ogrodzie powoli zapadał zmrok. Cała piątka po zakończeniu spotkanie wyszła na zewnątrz aby dołączyć do zabawy, która niedawno się rozpoczęła. Na wysokim podeście panie z różnych stron świata prezentowały muzykę, tańce i śpiewy ze swojego kraju. Za sceną przy małym drewnianym stole siedziało czterech mężczyzn we frakach, w śród których Lena rozpoznała swojego opiekuna. Panowie byli w dobrych humorach  i rozmawiali ze sobą trochę za głośno, na co miała zapewnie  wpływ prawie już pusta butelka rumu. Jeszcze trochę a panowie kamerdynerzy stracą swój  wdzięk i  fason – pomyślała Lena.

OziOko, jak porządny gospodarz, przechadzał się po całym przyjęciu i wszystkiego doglądał. Ucieszył się na widok tańców, które miały miejsce pod sceną. Wśród tańczących kobiet Lena dostrzegła Peruwiankę i Eskimoskę. Bawiły się świetnie. Fitness Australijki nigdzie nie mogła zobaczyć co nie specjalnie ją zmartwiło. Pokręciła się jeszcze trochę po ogrodzie, wypiła bardzo słodki napój chłodzący i przyłączyła się do tańców. Gdy zgrzana wyszła z tłumu żeby trochę odsapnąć, usłyszała dzwonek swojego telefonu komórkowego. Wyjęła go z tylnej kieszeni spodni i spojrzała na wyświetlacz, na którym widniał napis „wiklinowy przyjaciel”. Dziewczyna dziwiła się nieco ale w końcu odebrała.

- Czy  mam już przybyć po panią? – Zapytał  znajomy głos słuchawce.

- Bardzo dobrze się tu bawię ale chyba czas na ewakuację – powiedziała Lena.

- chwilę i już jestem.

Minęła naprawdę krótka chwila i już pojawił się Chińczyk, ten sam którego spotkała po wyjściu z dżungli. Na plecach miał swój wielki kosz. Dziewczyna podeszła do niego i bez problemu weszła do kosza.

- Co się stałą z puma – spytała.

- Pobiegła w całkiem inną stronę.

                                                                                                          CZERWIEC 2012

Wakacyjny stosik

 

Cukiernia pod Amorem. Zajezierscy

Podczas wykopalisk na rynku w Gutowie archeolodzy dokonują niezwykłego odkrycia. Wzbudza ono zainteresowanie córki właściciela cukierni Pod Amorem. Czy Iga rozwikła dawną rodzinną tajemnicę? Czy przepowiednia sprzed wieków naprawdę się spełniła?
W poszukiwaniu odpowiedzi prześledzimy fascynującą historię rozkwitu i upadku jednego z najświetniejszych mazowieckich rodów.

Zajezierscy to pierwsza część trzytomowej sagi o Gutowie.
Autorka opisuje losy kilku pokoleń kobiet (i ich mężczyzn) w malowniczej scenerii dziewiętnastowiecznych dworków oraz współczesnej prowincji. Znakomicie oddaje koloryt epoki, zarówno jeśli chodzi o realia życia codziennego, jak i przełomowe wydarzenia historyczne. Przeplata przeszłość z teraźniejszością, tworząc niepowtarzalną opowieść o silnych kobietach, ich marzeniach i namiętnościach oraz wytrwałym dążeniu do wyznaczonych celów.